„... Ми буди респект умеењето на Чавдар Ценов да се служи со јазикот. Речиси секој страница во неговата проза наидуваме на дискретно воведени јазични игри, разигрување на познати фразеологизми и клиширани конструкции. Во исто време тој нѐ исправа пред недофатливата граница, која ја дели „нормалната“ психа од болната, природното - од „натприродното“, и со тоа потсетува на најдобрите барања на „дијаболистите“ и експресионистите, кои се речиси најплодотворната традиција во бугарскиот расказ во последните десетлетија...“ - Николај Аретов